از گذشته‌ها شنیده‌ایم که یکی از فواید ماه مبارک رمضان، درک گرسنگی بیچارگان است و اینکه حال و روزگار فقرا و مساکین را بفهمیم. این معنا ریشه در مضامین دینی ما دارد. به واقع روزه ماه رمضان به عنوان فرصتی برای احساس هم‌ذات‌پنداری و در نتیجه کمک و مساعدت به نیازمندان در طول سال، دانسته شده است. قرار است مدتی گرسنگی بکشیم و آن را لمس کنیم، شاید بیشتر در اندیشه کسانی باشیم که بیشتر ایام سال بدان دچارند.
اما! متأسفانه بیشتر ما مردم، نه تنها در این ماه گرسنگی نمی‌کشیم، بلکه به عکس، در پرخوری سنگ تمام می‌گذاریم.
معمولاً ما سه وعده غذایی استفاده می‌کنیم که در ماه رمضان به دو وعده کاهش می‌یابد؛ پس به صورت منطقی، باید استفاده ما از مواد غذایی مقداری کاهش یابد. ولی همه می‌دانیم که قضیه این‌طور نیست و اتفاقاً قبل از شروع ماه تا پایان آن، تقاضا برای خرید اقلام و مواد غذایی، افزایش می‌یابد؛ به نحوی که دولت باید تدابیر ویژه‌ای را در بازار به کار بندد، در غیر این‌صورت قیمت‌ها، به شکل مهارنشدنی بالا می‌رود.
در سحری‌ها به عنوان پیشگیری از گرسنگی، تا خرخره می‌خوریم؛ و در افطار نیز به بهانه گرسنگی طول روز، آنچنان می‌بلعیم که قدرت تکان خوردن از ما سلب می‌شود. آیا دیگر فرصتی می‌ماند تا به یاد گرسنگان بیفتیم؟ گمان نمی‌کنم افزایش چشمگیر تقاضا برای خرید گوشت و مرغ و روغن و برنج، گویای کم‌خوری ما در این ماه باشد!
جالب‌تر آنکه غذاهای ویژه‌ای هم برای این ماه تدارک می‌بینیم تا بیشتر از خوردن افطاریمان لذت ببریم!
بامزه‌تر مهمانی‌ها و افطاری‌های ما در این ماه است. سفره‌هایی که در اکثر آنها “عائلهم مجفوّ، و غنیّهم مدعوّ”. نگاهی به مهمانی‌های رمضان بیندازیم. چقدر از دعوت‌شدگان به سفره‌های افطار در ماه رمضان از طبقه نیازمند دور و برمان است؟ و چقدر از کسانی که اگر به این دعوت نیامده بودند، چه بسا سفره خودشان دست کمی از این ضیافت‌ها نداشت؟ چشم و هم‌چشمی و اسراف در این مراسم که خود مرثیه‌ای دیگر است؛ میزهای رنگارنگ و جوراجور در رستوران‌ها و هتل‌ها! تقبل‌الله اعمالنا! عجب اخلاصی!!!
آیا این همان آموزه‌های دینی ما در مورد دستگیری از افتادگان و مستمندان است؟ این همان روشی است که بزرگان دین، ما را بدان سفارش کرده‌اند؟
طرفه آنجاست که به علت افزایش تقاضا در این ماه، در بازار مسلمانان(!)، قیمت‌ها آنچنان بالا می‌رود، که برخی مردم، از تهیه همان مواد ابتدایی که در گذشته خریداری می‌کرده‌اند نیز محروم می‌شوند!
رمضان همان ماهی است که امیرالمؤمنین علیه‌السلام شب قبل از ضربت‌خوردنش، برای افطار از میان شیر و نمک، دومی را برگزید و به عنوان نان‌خورش استفاده کرد. درست است که او خلیفه مسلمین بود و امیر زهّاد، اما مگر امام ما نیست؟!
این متن پیش از این در وبلاگ پیشین (طاووس) منتشر شده بود. به نظرم یادآوری‌اش خصوصاً در شرایط فعلی اقتصادی جامعه بد نیست.
این یادداشت در: هزارسنگر